Bert is bijna 3 maanden geleden vader geworden van zoontje Otis. Enkele weken voor de bevalling spraken we met hem over het aanstaande vaderschap.
Bert, je bent bijna vader. Hoe is dat?
Het komt er nu echt aan hè. Elke keer was het ver weg en nu… Aan de ene kant is het nog steeds ver weg maar als je dan zegt: nou, het kan ook over twee weken al… We hebben nu echt die allerlaatste dingetjes voorbereid. Dan ga je ook twee pakken luiers kopen, die moet je toch ook in huis hebben. En dan wordt het opeens heel echt.
Iedereen zegt ook tegen je: weet je, je gaat je er van alles bij voorstellen en het is toch helemaal anders. En leuker, zeggen de meesten. Of ze zeggen: het is nog veel intensiever dan je denkt, het is nog veel vermoeiender dan je denkt, maar het is ook wel veel leuker dan je denkt. Dus daar vertrouw ik dan maar op.
Hoe was het voor jou om te horen dat je vader wordt?
Wij waren er al een tijdje mee bezig. Wij dachten al bijna: oh, het gaat niet meer gebeuren. Toen was het toch zo. In eerste instantie kan je het dan niet geloven dat het echt zo is. Het duurde dan even voordat het gevoel kwam dat we erop kunnen rekenen dat het goed gaat. We hadden expres twee tests. Hup je doet de eerste test, en je doet nog een test. En ja, dan ga je het vertellen. Eerst vertelde ik het aan mijn ouders, en toevallig belde een vriend van mij op die dag zelf. Dus we hadden het er met een paar mensen toch meteen over. Dan wordt het ook echter, als je er gewoon met mensen over praat.
We hadden gelukkig een verloskundigenpraktijk gevonden die standaard heel veel extra echo’s doet. Zeker de eerste keer is dat heel erg leuk. De allereerste echo mocht ik niet bij zijn, vanwege Corona. Dus daar heb ik wel een filmpje gezien op de telefoon, dat is natuurlijk al heel leuk. De tweede keer kan je erbij zijn en dan wordt het steeds echter. Met name na die 20 weken. Nou dan wil je eigenlijk alleen maar horen: alles ziet er goed uit. En toen kon ik pas echt het gevoel hebben: oh het gaat echt gebeuren.
Dus je voelde echt onzekerheid, of het wel echt zo is en of het wel goedkomt?
Daarvoor hadden we best wel wat tegenslagen gehad en dan durf je er niet meer op te hopen. Dus ja, dan duurt het wel even. Ik kan het me voorstellen dat het heel anders kan lopen bij andere vaders, maar zo had ik het ervaren.
Want hoeveel jaar waren jullie al bezig?
Ik denk in totaal wel bijna drie jaar. Dan ben je drie jaar bezig en dan ineens is het ineens echt zo. Terwijl je er eigenlijk niet meer op rekent. Het is misschien ook een soort coping mechanism dat ik voor mezelf had. Ik probeer nergens op te rekenen. Als het dan wel zo is, dan moet het langzaam groeien. Het is eigenlijk wel fijn dat je die negen maanden hebt, dat het niet in één keer zover is. Dat je tijd hebt om te wennen.
En vanaf het moment dat je het wel kon geloven, na die 20 weken, hoe is die tijd gegaan?
Het was echt in de tijd van de verscherpte Coronamaatregelen dus we waren gewoon heel veel lekker met z’n tweeën en ja, je kon niks doen en we deden bijna niks. Het lijkt eerst heel lang te duren en dan was er opeens een soort omslag, dat je denkt: nu komt het dichtbij. We hebben van alles gelezen, een paar keer zo’n online seminar of informatiesessie bijgewoond. Ik ben een dagje mee geweest naar een zwangerschapscursus, een middagje online gedaan. We hebben volgens mij goed ons best gedaan om, voor zover je je kan voorbereiden, om dat te doen.
Hoe was het voor jou om in die tijd naast je zwangere vrouw te staan?
Nou het is weleens lastig dat je zelf eigenlijk niks kan doen. Natuurlijk, je kan helpen, zoveel mogelijk, maar het gevoel is dat je niet zoveel kan doen. Ik zou willen dat ik wat van haar over zou kunnen nemen, van die last. Het is ook weleens moeilijk als ik dan hoor: ja, ik heb echt slecht geslapen want de hele nacht was ie aan het bewegen. Daar heb ik dan helemaal niks van meegekregen. Dat voelt dan een beetje oneerlijk. Aan de andere kant denk ik dan ook: misschien is het goed als ik nog mijn rust nu nog kan pakken en straks weer meer kan doen.
Waren er ook dingen die je lastig vond als aanstaande vader?
Ik vind het lastig dat je eigenlijk weet dat die bevalling toch wel fysiek zwaar en ook spannend is, en ook daar heb ik dat gevoel dat ik wou dat ik daar wat in kon overnemen of doen. Dat vind ik weleens lastig.
We hebben nu net het bevalplan opgestuurd, daar hebben we best wel even over nagedacht. Over heel veel dingen waren we het eens. Het blijft natuurlijk zo dat ik er gewoon bij ben en niet heel veel kan doen, maar ik heb wel het gevoel dat we de maximale voorbereiding hebben gedaan. We proberen gewoon vertrouwen te hebben dat het goed gaat komen.
Hebben jullie dat vertrouwen allebei of speel jij daar ook een rol in?
Eigenlijk hebben we dat allebei wel, mede dankzij alle voorbereiding. Ik heb niet altijd het initiatief genomen tot die voorbereidingen, fair enough, maar ik heb wel mogen deelnemen aan zo’n sessie. Je kunt ook wat mooie filmpjes zien van hoe die dingen gaan. En dan gaat het wel wat meer leven en ja, ik denk dat bij ons allebei wel het gevoel is dat een mens dit als het goed is gewoon kan. Een vrouw dan, een man niet…
Wat vond je het mooiste moment van de afgelopen acht maanden?
Toen wij bij die belangrijke echo van 20 weken hoorden dat alles er goed uit ziet, dat was heel mooi. Ze deden dat vrij snel, dat was ook mooi, eerst kijken ze gewoon heel snel wat het belangrijkste is en hoe dat eruit ziet en dan hoor je een paar keer: oh het ziet er goed uit en dat ziet er goed uit en dat ziet er mooi uit. En dat, ja dat was een heel mooi moment, dan loop je met een heel licht gevoel daarna naar buiten.
Ging je dat vieren?
Het was wel midden op een werkdag, dus gek genoeg was daar niet heel veel tijd voor. Op de fietsrit naar huis hebben we nog iets van een lekkere koffie gepakt en toen zijn we weer achter de laptop gekropen.
Hoe ben jij zelf veranderd in die afgelopen 8 maanden? Of misschien ook wel in de afgelopen drie jaar sinds jullie hiermee bezig zijn?
Nou het heeft lange tijd heel erg van dingen afgeleid van, dat merk je bijvoorbeeld op je werk. Wij hebben best wel wat onderzoeken gehad en die zijn altijd gewoon midden op de dag. In het begin denk je: oh ja, dan ga je naar het ziekenhuis en laat je iets onderzoeken en daarna fiets je weer naar je werk toe. Ook als het minder goed nieuws is. Dus ik heb wel geleerd om meer de tijd voor dingen te nemen. Daarin zijn we ook een beetje geholpen door die lockdowntijd maar ik denk dat het in mezelf ook wel veranderd is. Dat we niet meer honderdduizend dingen willen doen en alweer vooruitrennen naar het volgende. Dus gewoon wat rust.
Ik denk dat dat ook goed is want volgens mij moet je je voorbereiden dat je met een kleintje sowieso lekker tijd samen doorbrengt en ook alles tien keer langer duurt. Dat je niet moet willen om je weekend helemaal vol te plannen. Dat gevoel is mooi ingedaald. Ja, het is gewoon een soort van rust…
Ik kan me voorstellen dat dat andere mensen in Nederland nu zo’n moment hebben: oh, je wordt gevaccineerd, wie dat wil, en iedereen is veilig, en we kunnen weer van alles doen: met z’n allen bij een groot scherm naar het voetbal te kijken, op vakantie, of we gaan naar een festival. En drie keer per week uit eten om het in te halen. Bij ons is het gewoon nu een soort van rust, en dat voelt ook gewoon goed. Ik heb geen FOMO. Lekker de agenda een beetje leeg houden. Er staat bijna niks in en dat blijft voorlopig gewoon zo.