Hoe dichterbij het moment van de bevalling komt, hoe concreter wordt ook het vooruitzicht van de tijd na de bevalling. Van vader in wording naar vader, punt. Met dat vooruitzicht komt ook een ander besef van het huidige moment. Omdat nu nog, zo lijkt het tenminste, alles is zoals het altijd is geweest, en straks, zo zegt men tegen mij tenminste – alles anders is.
Zo volgen in deze fase ook de ‘laatste keren’ elkaar op. Vooral de laatste keren met z’n tweeën. Een laatste keer met z’n tweeën op vakantie bijvoorbeeld. De laatste keer met z’n tweeën Kerst vieren. De laatste keer met z’n tweeën een nieuw jaar ingaan. Of, als ik het wat kleiner maak, de laatste keer met z’n tweeën uit eten. De laatste keer met z’n tweeën naar de film.
Nostalgisch of opgejaagd
Ze hebben iets melancholisch, iets nostalgisch, die laatste keren. Het komt eigenlijk niet vaak voor in je leven dat je zo precies weet wanneer je iets voor het laatst doet. Ja, bij een verhuizing of het afronden van een baan. Maar veel vaker kijk je terug en weet je dan pas dat iets de laatste keer is geweest. Nog steeds weten we niet zeker of de Elfstedentocht van 1997 de laatste was. En in coronatijd kan elk bezoek aan een winkel, café of bios weer een voorlopig laatste keer zijn, maar zeker weten doe je het nooit.
Een bewuste laatste keer is wel iets anders dan het sentiment: “nu het nog kan”. Nog een keer doorzakken in de kroeg, nu het nog kan – dat wordt dan vaak als voorbeeld genoemd. Los van de vraag of dat reëel is, hangt daar toch wat meer gretigheid, opgejaagdheid en misschien zelfs verbolgenheid omheen. Het idee dat straks niks meer kan, dat je moet inleveren, en dat je daar dan maar beter op kunt voorsorteren.
Waarschuwende toon
Ook niks mis mee, al hoor ik eigenlijk geen vader in wording deze behoefte echt op zo’n manier uiten. ‘Nu het nog kan’ kom ik vooral tegen in de waarschuwende toon van de adviezen van mensen die al ‘aan de andere kant’ van het ouderschap staan. Maar ja, daar sta ik nog niet – dus ik geniet nog wel van mijn huidige naïviteit. Ik kom er het liefst zo laat mogelijk achter wat straks allemaal ‘niet meer kan’.
Toch hebben die laatste keren ook iets weg van afscheid nemen. Afscheid nemen van een fase, van een gevoel misschien. Daar gaat het misschien nog veel meer om, in plaats van om een feitelijke laatste keer. Want natuurlijk gaan we straks ook weer uit eten, of naar de kroeg. Maar ik wil de wijze ouders in mijn omgeving best geloven dat het toch allemaal anders gaat voelen.
Mindset
Het gaat dus om de context, of de mindset van waaruit ik het beleef. En het grappige is: ik tast natuurlijk volledig in het duister over hoe het straks gaat zijn, die mindset. En straks zal het voor mij ook weer onmogelijk zijn om echt het gevoel op te roepen van hoe het vroeger, nu dus, was. Ik kan het nu meemaken, dat is het wel een beetje.
Uiteindelijk is de ‘laatste keer’ dus ook maar een label. Maar wel eentje om van te genieten.