Tom, partner van Killian, is zeven maanden geleden vader geworden van Iga. Tom werkt als boomverzoger, volgens hem zelf een “nevenactiviteit” naast het vaderschap.
Hoe was het voor jou, Tom, die zwangerschapstijd?
Ik heb dat eigenlijk best als prettig ervaren, moet ik zeggen. Killian is geen draak geworden, zoals voorspeld werd. Zij is gewoon echt vrolijk zwanger geweest de hele tijd. We zijn zelfs nog gaan rotsklimmen in het begin van de zwangerschap, we hebben nog een stukje gereisd, met onze bus op pad. Ook toen ze dan echt helemaal bol was, was ze vrolijk. Buiten dat ze af en toe begon te snurken, omdat haar lichaam veranderde… Ik dacht wel: wat is dit nou, zit ze nou te snurken, haha! Maar ook dat viel mee. Dat had ik er best wel voor over.
We deden ook heel vaak een soort meditatie voordat we naar bed gingen, die hadden we geleerd op een hypnobirthing cursus. Ook dat was heel fijn. Bij die cursus heb ik ook de les meegekregen: het is eigenlijk best chill, en je moet gewoon je vrouw bijstaan. Dat gaf me wel een handvat, ook later voor de bevalling zelf.
En hoe was het voor jezelf om te weten dat je vader wordt?
We hadden al een paar maanden daarvoor een periode waarin we dachten dat Killian misschien zwanger was. Toen was mijn gevoel: woh, wat gaat er nu gebeuren? Want ik ben redelijk vrij ingesteld, en shit, dat is nu een verandering van jewelste! Dat heeft me toen wel een maand lang in de greep gehouden. Uiteindelijk was er toen niks aan de hand, maar het was een soort denkperiode. Wil ik dat wel, kan ik dat wel? In die maand veranderde het gevoel juist, van “nu ben ik straks minder vrij” naar “dit is misschien wel een leuk nieuw pad”. Dus toen ze later echt zwanger was, was ik echt heel vrolijk. Zelfs zo vrolijk dat ik nog na een tijdje aan Killian heb gevraagd of haar met mijn vrolijkheid te veel beïnvloed. Misschien moet ik wel gas terugnemen met mijn heen en weer springen. Maar zij bleek ook hetzelfde te hebben.
Wat zat daarachter? Dacht je dat zij het misschien helemaal niet wilde?
Nee dat niet, we hadden wel besproken om te stoppen met de pil. Alleen was ons verwachtingspatroon dat we nog wel een halfjaar, misschien een jaar zouden proberen omdat je dat soort verhalen hoort en leest. Maar het was al twee maanden later, dus dat ging heel vlot.
Wat vond je het meest bijzondere moment van de zwangerschap?
Dat klinkt heel flauw, maar we hadden die hypnobirthing gedaan, en dan deden we iedere keer ’s avonds die meditatie. En ik merkte dat er dan bij ons allebei iedere keer een warm gevoel vrij kwam. Met knuffelen, een vrijpartij en altijd een heel warm, intens gevoel. Dat die buik dan steeds dikker werd vond ik ook zo heel bijzonder. De eerste keer dat ik zelf een schopje voelde, daar was ik ook echt drie keer ondersteboven van. Als ik er eentje moest uitpikken, dan denk ik dat dat eerste schopje toch wel een grote indruk had nagelaten. En de eerste echo ook wel. Het wordt dan steeds echter, dat deed iedere keer wel weer wat met me.
Hoe was dat voor jou? Voelde je een verbinding met die baby nog voor de bevalling?
Ja, dat gevoel had ik wel. Tenminste, het was de hechtheid van de verbinding met Killian, en daaruit kwam ook de verbinding met de baby ineens. De eerste ontmoeting toen ze geboren werd, was ook heel bijzonder. Maar ook voor de bevalling voelde ik wel een band. Ik ging “hallo” zeggen tegen haar buik, met een gek stemmetje alsof ik onder water praat. Dat gaat helemaal nergens over natuurlijk, maar je voelt je eigen kinderlijkheid ook weer terugkomen. Je hoeft helemaal niet zo stoer te zijn hoor, tegen zo’n buik.
Was je zelf aan het veranderen in die tijd?
Ik was op een manier zelfverzekerder, en op een andere manier onzekerder. Het gaf me een soort richtlijn: oké, dit gaat gebeuren, dit gaan we een beetje zo aanpakken en een beetje zo aanpakken. Als dan voor mijn werk bijvoorbeeld echt in een hele hoge linke boom klom, dan dacht ik: nou, een beetje oppassen knul, nu een beetje voorzichtig zijn. Terwijl ik er vroeger misschien wat meer onbezonnen in zou klimmen. Ik klim altijd veilig, uiteraard, maar dat gevoel van extra opletten is nu ook al weer verdwenen. Dat was in het begin eventjes, dat ik toch niet wilde dat er iets gebeurt. Ik weet niet of het voorzichtiger of verantwoordelijker was, allebei. Die twee geven elkaar een mooie hand, denk ik.
En had je ook rotmomenten, of angsten?
Ja, Killian had een plan om in bad te bevallen. En ik volgde haar gedachtegang er wel in. De angst was dan dat ik met bad en al door de vloer zou zakken. Ik heb in de kruipruimte torentjes gemaakt met tegels en daar heb ik nog balken tussen getimmerd om de hele vloer te verstevigen. Dat had achteraf best makkelijk gehouden, maar ik wou het risico niet lopen om te zeggen: Iga, je bent geboren in de kruipruimte, want we zijn met bad en al door de vloer heen gezakt. Dat de vloer door het water helemaal krom getrokken was, dat de kasten niet meer open konden, dat ik met vierhonderd liter verwarmd water in een dertig vierkante meter huisje zat, dat had ik op voorhand niet kunnen bedenken, maar de kruipruimte was verstevigd. Maar ik heb geen angsten gehad over het vader zijn, daar heb ik echt geen last van gehad.
Waar komt dat vertrouwen vandaan?
Ik heb geen flauw idee. Misschien omdat ik op wat latere leeftijd vader wordt. Uiteindelijk ben ik toch zevenendertig, wat niet de jongste papa is. Eigenlijk vind ik dat best wel chill. Alsof je dan van twee werelden het beste mee hebt, want ik voel me nog hartstikke jong. Ik heb ook wel al van alles uitgestoken en gefeest. Dan nu een soort verantwoordelijkheid, dat ligt me wel goed.
Als je nou de hele zwangerschap vanuit jouw perspectief in één woord zou omschrijven, welk woord zou je dan kiezen?
Tsja, wat zou een woord zijn om de hele zwangerschap te beschrijven? Ik denk: intiem.
Ja, intiem. Zowel naar elkaar toe als naar alles wat we regelden. Ja, best wel mooi. Ik zou het zo nog een keer doen.