Je hebt mensen die uit volle overtuiging zeggen: wij zijn zwanger. Dat moeten ze vooral doen natuurlijk, maar voor mij werkt het niet. Uiteraard, mijn vriendin en ik krijgen samen een kindje. Misschien zou ik ook zeggen dat we samen in verwachting zijn. Maar zwanger? Dat ben ik niet, dat is mijn vriendin.
Abstracte verbinding
Een tijdje geleden hoorde ik iemand zeggen: ‘je bent al vader’. En die uitspraak bleef bij mij dan weer wel hangen. Dit komt wat meer in de buurt van mijn realiteit. Er zit voor mij iets in wat mijn band met het kindje in de buik goed aanduidt. Want die band, dat is wel iets ingewikkelds. In ieder geval als je probeert er woorden aan te geven.
Ik hoor vaak dat het voor mannen abstract voelt, dat idee van hun kindje in de buik van hun partner. Dat is natuurlijk per definitie zo. Het kindje zit niet in onze buik, dus je kan niet anders dan het op de een of andere manier abstract vinden. Zeker als je nog niets hebt gevoeld, als de buik misschien nog niet eens zichtbaar is. Ja, dat kun je wel abstract noemen.
Harder werken
De moeder is letterlijk verbonden met het kind. Voelt elke draai, schop, hik, dat gaat allemaal vanzelf. Daar kan ik als man ook wel eens jaloers op zijn. Dat slaat natuurlijk nergens op, dat weet ik wel, maar ik kan er ook niks aan doen.
Ik heb ook wel eens gehoord dat we als mannen harder moeten werken om een band met de baby in de buik te voelen. Als vader moet je kennelijk iets doen om die verbinding te voelen. En ja, een eerste echo helpt, en een schopje voelen, dat helpt ook. Vooral in het besef dat er echt een wezentje in die bolle buik zit.
Echo of schopje
Toch ervaar ik wel al vanaf het begin van de zwangerschap iets wat je wel een ‘band’ met de baby zou kunnen noemen. Voor mij bestaat het kindje echt al vanaf het prilste begin. En voel ik me er dan ook al lang als vader mee verbonden. Natuurlijk is dat een idee, in mijn hoofd. En het is ook een gevoel, misschien wel, als je dat zo kunt zeggen, in mijn hart. Abstract of niet, het is er wel, met of zonder echo, met of zonder schopje.
Of die verbinding ook wederzijds is, dat durf ik niet te zeggen. Ik zal het eens vragen, als de tijd er rijp voor is, al verwacht ik niet veel van het antwoord. De behoefte om nu al heel concreet contact te maken met de baby is er wel. Praten tegen de buik, liedjes zingen, en natuurlijk steeds maar die schopjes voelen – ik ben volgens mij zeker niet de enige man die dat doet.
Shift in mezelf
Daarom spreekt het idee “je bent al vader” mij zo aan. Het gaat om een shift in mezelf, een verandering in mijn zijn. Die verandering is echt al begonnen, ook al voor de bevalling. Er zitten nog wel wat lagen huid en vocht en spieren tussen mij en ons kindje. En dat is maar goed ook. Maar die hoeven de verbinding niet in de weg te staan.
Nee, ik ben niet zwanger. Ik ben wel al vader. En het leukste eraan: ik hoef er helemaal niets voor te doen. Ik ben het al.