“Ik word vader!”
“Wat leuk zeg! En hoe gaat het met je vriendin?”
Dit gesprek heb ik nu al tientallen keren meegemaakt. In het begin viel het mij niet eens op. Na een tijdje werd het toch wat irritant. Vraagt er ooit nog iemand naar hoe het met míj gaat?
Groot ding
Vader worden is voor mij iets wat ik als ‘groot ding’ zou bestempelen. Het is wel wat anders dan een nieuwe fiets of een nieuwe baan. Er is ook nogal wat aan vooraf gegaan – twijfels, gesprekken, angsten, hoogte- en dieptepunten. Ik heb er lang over nagedacht, lang naar uitgekeken, en nu gaat het echt gebeuren. Ik word er blij van, ik vind het spannend, het raakt me.
Aan anderen vertellen dat mijn vriendin en ik een kindje verwachten, vind ik dan tot nu toe ook één van de leukste dingen van die hele zwangerschap. Sterker nog, ik vond het in de eerste weken zelfs heel moeilijk om het nog even voor mezelf te houden. Ik kon niet wachten om het hele verhaal te vertellen, om mijn blijdschap te delen, en om de blije reacties van andere mensen te zien.
Misselijk
Dat maakte het zo bevreemdend toen ik merkte dat er maar weinig mensen waren die uiteindelijk naar mijn eigen verhaal vroegen. De eerste reactie was altijd: hoe gaat het met je vriendin?
Nou snap ik natuurlijk wel dat dat een voor de hand liggende en ook nog eens heel terechte vraag is. Zij is zwanger, zij is misselijk, zij is moe en nog zo veel meer. En weet je, ik heb die vraag waarschijnlijk ook heel vaak gesteld. Er is ook echt niks mis mee.
Vaderkant
Wat mij wel verrast, nu ik zelf aan de vaderkant van het verhaal sta, is dat er ook later in zo’n gesprek zo zelden wordt gevraagd naar mijn gemoedstoestand. En ja, dat vind ik dan toch een beetje jammer. Want daar wil ik dus best graag wat over vertellen. Ik zit dan namelijk nog steeds met dat hele verhaal dat ik zo graag kwijt wilde. En ik wil eigenlijk ook weten hoe andere mannen deze fase in hun leven hebben beleefd.
Nu zul je misschien zeggen dat dat er nou eenmaal bij hoort, als man bij een zwangerschap. Dat je ermee moet leven dat je partner centraal staat, dat jij even niet alle aandacht krijgt. Dat vind ik ook, en ja, dat kan soms best pittig zijn. Toch is dat niet het hele verhaal. Want ook als man ben ik aan een voor mij nogal avontuurlijk proces begonnen. Met veel nieuwe ervaringen, veel onzekerheid, en veel vuurwerk. Wel met wat minder misselijkheid en moeheid.
Ruimte
Ook met alle terechte aandacht voor de zwangere vrouw is er genoeg ruimte om ook het verhaal van de partner te horen. Het verhaal van de vader in wording. Ik vraag inmiddels dus ook aan vrouwen die vertellen dat ze zwanger zijn: “En, hoe gaat het met je man?”
En als ik zelf weer de kans krijg om het te vertellen, en weer de vraag krijg hoe het met mijn vriendin gaat, weet ik ook precies wat ik zeg:
“Gaat heel goed met haar. En met mij ook.”